/Galicia/Iglesia

Convento do Rosario e Igrexa de Santa María a Maior de San Sadurniño

C. Casal, 13, 15560 San Sadurniño, A Coruña, España

Convento do Rosario e Igrexa de Santa María a Maior de San Sadurniño
Iglesia
5
4 reseñas
4 comentarios
Indicaciones de orientación
GWMG+3R San Saturnino, España
+34 981 49 00 80
ofacistol.blogspot.com
Reportar ubicación
Reclama esta ubicación
Share
Viernes: 9–2
Sábado: 9–2
Escribe una reseña
Santiago Sanmartin
Santiago Sanmartin2 años atrás
Visita obligada si viaja a la comarca. Con una carga histórica de 1000 años desde la Orden del Temple hasta nuestros días.
Concello de San Sadurniño
Concello de San Sadurniño2 años atrás
(Traducido por Google) El Convento do Rosario está situado en el centro urbano de San Sadurniño. Originalmente fue un antiguo hospital e iglesia de los caballeros de la Orden Templaria, que fue disuelta a principios del siglo XIV. La historia considera que la presencia templaria en San Sadurniño se remonta al siglo XII, pero el primer testimonio escrito es de 1248. Tras la disolución de la orden en 1312, el edificio quedó en ruinas y dos siglos después el convento patrocinado por los primeros señores de San Sadurniño, Fernando de Andrade y su mujer Inés de Castro e Lanzós, hija del caudillo irmandiño Alonso de Lanzós y que moriría antes de ver convertidos oficialmente sus dominios en señoríos.

El convento en honor de Santa María fue gestionado inicialmente por agustinos, luego por franciscanos y, a partir de 1570, por dominicos, que lo ocuparán durante los siguientes 250 años, hasta la desamortización de Mendizábal en 1835. Posteriormente fue utilizado como casa rectoral hasta En 1863 se amplían los usos a escuela, casa de profesores y Ayuntamiento. De hecho, el ala oeste del antiguo convento sería la casa de ayuntamiento hasta 2014. En 2008 se rehabilitó la fachada exterior y el atrio y en 2014 también se rehabilitó la cubierta del edificio. Antes de eso, el complejo ya había pasado por múltiples modificaciones y obras. Los escritos medievales indican que la iglesia de San Sadurniño ya existía en el año 830, se sabe que fue un hospital -posiblemente para los peregrinos que iban a Santo André de Teixido- y también se sabe que la iglesia primitiva estuvo en la advocación de Santa Olaia.

Los edificios que vemos hoy - claustro e iglesia - se terminaron en 1755 y de ahí que se mezclen algunos elementos góticos, barrocos y neoclásicos. En el presbiterio se conserva un arco y una cruz del siglo XVI, la fachada y el retablo mayor son barrocos, mientras que los retablos de los brazos y parte de la nave son neoclásicos. El claustro está compuesto por 28 arcos, 7 a cada lado y hasta hace poco rodeaban un jardín interior con bojes y árboles frutales. En una de las esquinas todavía tiene un reloj de sol. Desde 2014, el espacio está presidido por la figura de bronce del Sagrado Corazón de Jesús, réplica a escala de la del Cerro dos Angelos, encargada por Natividad Quindós a principios del siglo XX. La imagen se colocó inicialmente a los pies del río Xubia y en los años 70 se trasladó a los jardines del palacio hasta que en 2014 el Ayuntamiento la cedió a la Iglesia para colocarla definitivamente en el convento. Otros elementos destacados son la escalera de azulejos que comunica la sacristía con el primer piso del claustro, el crucero del atrio y el hórreo -también de azulejos- que originalmente se encontraba en el lugar que ahora ocupa el cementerio parroquial. También cabe destacar la fuente a la que se accede desde uno de los laterales del granero bajando una escalera de 50 escalones dispuestos en cinco tramos, a juego con el rosario que usaban los dominicos en su oración.

También están vinculadas a la parroquia de San Sadurniño las ermitas de San Estevo da Portela y Santiago de Silvalonga, erigida a finales de la década de 1960 en sustitución de una más antigua demolida unos años antes. Además, en el antiguo recinto ferial aún se conserva la ermita de Belén, mandada construir por los señores de San Sadurniño, vinculando su futuro mantenimiento al patrimonio del marquesado.

(Original)
O Convento do Rosario encóntrase situado no centro urbano de San Sadurniño. Na súa orixe foi un antigo hospital e igrexa dos cabaleiros da Orde Templaria, que se disolvería a comezos do século XIV. A historia considera que a presenza templaria en San Sadurniño se remonta ao século XII, pero o primeiro testemuño escrito é do 1248. Trala disolución da orde en 1312, o edificio quedou en ruínas e sobre elas ergueríase dous séculos máis tarde o convento auspiciado polos primeiros señores de San Sadurniño, Fernando de Andrade e a súa dona Inés de Castro e Lanzós, filla do líder irmandiño Alonso de Lanzós e que morrería antes de ver os seus dominios convertidos oficialmente en señorío.

O convento na honra de Santa María estivo xestionado nun principio por agustinianos, logo por franciscanos e, desde 1570 por dominicos, que o levarán durante os seguintes 250 anos, até a desamortización de Mendizábal en 1835. Foi empregado entón como casa reitoral ata que en 1863 se ampliaron os usos a escola, casa dos mestres e Casa do Concello. De feito, a ala oeste do antigo convento sería casa consistorial ata o 2014. A fachada exterior e o adro foron rehabilitados en 2008 e en 2014 tamén se rehabilitou a cuberta do edificio. Antes daquela o conxunto xa pasara por múltiples modificacións e obras. Escritos medievais indican que a igrexa de San Sadurniño xa existía no ano 830, é sabido que foi hospital -posiblemente de peregrinos que ían a Santo André de Teixido- e tamén se sabe que a igrexa primitiva era na advocación de Santa Olaia.

As edificaións que hoxe vemos -claustro e igrexa- rematáronse en 1755 e de aí que se mesturen algúns elementos góticos, barrocos e neoclásicos. No presbiterio consérvase un arco e crucería do século XVI, a fachada e o retablo maior son barrocos, mentres que nos brazos e en parte da nave os retablos xa son neoclásicos. O claustro está composto de 28 arcos, 7 por cada lado e ata hai pouco rodeaban un xardín interior con buxos e árbores froiteiras. Nunha das esquinas aínda conserva un reloxo de sol. Desde 2014 o contorno está presidido pola figura de bronce do Sagrado Corazón de Xesús, réplica a escala da do Cerro dos Anxos, encargada por Natividad Quindós a principios do século XX. A imaxe colocouse inicialmente ao pé do río Xubia e nos anos 70 trasladouse aos xardíns do pazo ata que en 2014 o Concello lla cedeu á Igrexa para emprazala definitivamente no convento. Outros elementos destacados son a escaleira de toelo que comunica a sacristía co primeiro andar do claustro, o cruceiro do adro e o hórreo -tamén de toelo- que orixinariamente estaba situado no lugar que hoxe ocupa o cemiterio parroquial. Cómpre reseñar tamén a fonte á que se chega desde un dos laterais do hórreo baixando unha escaleira con 50 peldaños dispostos en cinco tramos, cadrando co rosario que os dominicos empregaban na súa oración.

Á parroquia de San Sadurniño tamén están vinculadas as capelas de San Estevo da Portela e a de Santiago de Silvalonga, erguida a finais dos 60 para sustituír outra máis antiga derrubada poucos anos antes. No antigo campo da feira aínda se conserva, ademais, a Capela de Belén, mandada construír polos señores de San Sadurniño vencellando o seu mantemento futuro ao patrimonio do marquesado.
Raul Terradillos
Raul Terradillos2 años atrás
Carlos Gómez
Carlos Gómez2 años atrás
Lugares recomendados